Güney Amerika kıtası bir seferde görülemeyecek kadar büyük, o nedenle başlıkta ismi geçse de tümünü gezdiğimiz anlaşılmamalı. Ancak içinde kıtanın alan olarak en büyük iki ülkesinin en büyük şehirleri bulunduğundan çok da haksız sayılmayız. Mart başında gittiğimiz ve 9 gün süren seyahatimizde uçuşlarda geçen geceler haricinde bir gece Sao Paulo’da, 3 gece Rio’da, 3 gece de Buenos Aires’te konakladık. Konunun uzmanı olacak kadar gezmediysek de neler gördüğümüzü anlatalım, merak edenlere ve gitmeyi planlayanlara ufak bir faydamız olursa ne mutlu bize. Yazının uzun olma ihtimaline karşı her şehir için bir başlık açacağız, aşağıdan ilgilendiğiniz şehre tıklayarak hızlıca gidebilirsiniz.

• Sao Paulo
• Rio de Janeiro
• Buenos Aires

Sao Paulo

Brezilya’nın en büyük şehri. Resmi olarak 15 milyon civarı nüfusu olsa da çevresiyle beraber 25-30 milyon civarı kişinin yaşadığı söylenen dev bir şehir. Denize yakın ama kıyısı yok, düz bir alanda kurulu, o nedenle durmak bilmeden büyümüş. İstanbul’dan direk uçuş bulunduğundan önce buraya uçtuk. Sabah 10:30 gibi kalkan uçağımız saat farkları falan derken akşam 17:00 gibi indi. Yol öyle böyle değil, tam 13 saat sürüyor. Git git bitmiyor.

Bu uzun seyahatin sonunda pasaport ve valiz işlemleri de tamamlanınca Guarulhos Havaalanı’ndan çıktığımızda hava kararmıştı. Kapının önünde müşteri bekleyen taksilerden Brezilya’nın tertipli bir ülke olacağı hissine kapıldım. Nedense havaalanı kapılarından ilk çıktığımda hissettiklerimin o ülkeyi epey iyi tanımladığını düşünürüm.

Servisimize binip otele geldiğimizde saat daha erkendi ama 6 saat fark yüzünden gece yarısıymış gibi hissediyordum. Saat farkından kurtulmakla ilgili duyduklarımdan dolayı etrafı dolaşmadan erkenden yattım ve haliyle sabah oldukça erken uyanarak kahvaltıya indim. Kahvaltı alışkın olduğumuz özellikteydi. Sonrasında diğer arkadaşları beklerken otelin civarında biraz dolandım.

Brezilya’da Portekizce konuşuluyor. Elbette iki şehir görüp de Brezilya’nın genelini tariflemem imkansız ama etraftaki halk Avrupa’lılardan çok da farklı değil. Akşam Rio’ya uçacağımızdan odamızı boşalttık ve herkes toplanınca otobüsümüze binip Sao Paulo turuna başladık.

Sao Paulo bildiğimiz Avrupa şehirlerinden pek farklı değil ve açıkcası pek de turistik değil. Japon mahallesi gibi bazı bölgeleri dolaştıktan sonra şehrin merkezinde adliye binasının yanında otobüsten indik.

Binanın hemen önündeki metro istasyonunun adı semtin de adı olan Se.

Hemen yanında şehrin en büyük katedrali bulunuyor. Oldukça etkileyici bir yapı.

Katedralin önünde ilginç bir şekilde kendi dinine insanları davet eden kişiler vaaz veriyordu. Buralarda normalmiş. İnsanlar da vaaz verenleri dinliyorlar. Hatta turistlere bile anlatmak istiyorlar.

Burada ilginç de bir araçla karşılaştık. Hepimizin bildiği klasik Volkswagen Transporter modeli meğerse Sao Paulo’daki fabrikada 2013 yılına kadar üretilmeye devam edilmiş. Artık sıfırı bulunmasa da etrafta bolca oldukça iyi durumda bulunması çok enteresandı.

Katedralden yürüyerek civardaki tarihi eserlerden olan Solar de Marquesa binasına geçtik. Yarı müze gibi restore edilmiş olan yapıda alışkın olduğumuz tarihi özelliklerden fazla yoktu. Mesela bir kolon başlığını gösterdiler ki pek de etkilenmedik.

Sonrasında biraz ileride Pateo do Colegio denen yerden geçtik.

Burada bir kafenin arka bahçesinde Brezilya’nın zenginliğine en büyük faydayı sunmuş olan kahvenin ağacı ile karşılaşma şansını bulduk.

Sonra sokak aralarına girerek şehrin finans ve alışveriş merkezi olan bölgesine geçtik.

Üstünde seyir terası bulunan ve Sao Paulo’nun en yüksek binası olan Banespa binası da burada. Giriş ücretli ve asansörlerle terasa çıkılıyor.

Buraya kadar hala bu şehirde güzel bir yer vardır diye umarken artık şehrin griliğini tam olarak anlamış olduk. Caddeler geniş ve düzenli ama şehir çok kalabalık ve tekdüze. Seyir terasında camın üstüne önemli binaları işaretlemişler, yüksekliği ve duracağınız yeri iyi tutturursanız biraz anlam ifade edebilir.

Buradan çıkınca tekrar otobüsümüze binip biraz daha dolaştık. Caddelerden geçerken bir şekilde terk edilmiş olan bazı yeni binalarla karşılaştık. Krizler nedeniyle gökdelenlerin bile bu durumda kalmış olması biraz üzücü.

Diğer yandan şehrin lüks semtlerinde binaların etrafı yüksek çitlerle çevrili ve bolca kamera konmuş. Güvenlikle ilgili bir sıkıntıları varmış gibi görünüyor.

Otobüsle önünden geçerken ne kadar görülecekse o kadar görerek opera binasını da gördük.

Aynı şekilde yine otobüsle Luz tren istasyonundan da geçtik. Karşısında büyük bir park olduğundan epey güzel geldi gözümüze.

Biraz daha dolandıktan sonra şehrin en güzel yerlerinden birisi olan Mercado Municipal’e geldik. Bizim sabit pazar dediğimiz binalardan ve epey büyük.

İçeride her türlü yiyeceği bulmak mümkün. Büyük sebze ve meyve tezgahlarıyla dolu geniş koridorları var.

Hiç görmediğimiz meyvelerin üst üste istiflendiği tezgahlar oldukça renkli.

Kasap reyonlarında bolca et mevcut ama asıl ilginç olanı balıkçı tezgahları.

Okyanus kenarında olduğundan buradaki deniz mahsülleri hem çok çeşitli hem de alışkın olduğumuz boyutlardan daha büyük.

Pazarda sadece çiğ yiyecekler satılmıyor, birçok kafe ve büfe de bulunuyor. Biz de bunlardan birinde biraz atıştırdık ve masamızdaki acı sosun markası hepimizin dikkatini çekti. Brezilya’nın ünlü bir markasıymış.

Pazardan çıkınca Sao Paulo’nun en ilgi çekici noktasına geçtik. Futbol denince akla gelen ilk stadyumlardan olan ünlü Pacaembu stadına.

Brezilya için futbolun ne kadar önemli olduğunu anlamak için bu stadyumun altındaki müzeyi gezmek lazım. Dünya kupalarındaki başarılarının altını çizmeleri elbette çok normal.

Ancak aslında futbolun ne kadar hayatlarının içinde olduğunu anlamak için önemli bir yer. Futbol oynamak için nelerin top niyetine kullanıldığını sergilemişler mesela.

Ya da futbol ayakkabılarının gelişimini sergilemişler.

Bugüne kadar tarihe yazılmış bazı istatistiklere de kocaman bir duvarda yer vermişler. Portekizce ama az çok anlaşılıyor.

Ancak bizce müzenin en ilginç yanı futbolu Brezilya’ya getiren kişinin kim olduğunu öğrenmek oldu.

Charles Miller adındaki bu kişi İngiltere’de okurken futbol oynamayı öğrenmiş ve döndükten sonra bu oyunu Breziyla’ya tanıtmış. Hala saygıyla anılıyor ve stadın önündeki parka da ismi verilmiş.

Stadyumu da gezdikten sonra şehrin diğer havaalanı olan Congonhas Havaalanı’na geçip GOL havayollarının kısa bir uçuşuyla akşam üstü Rio’ya doğru yola çıktık.

Sao Paulo ile Rio de Janeiro arası İstanbul ile Ankara kadar bir mesafe. Aynı bizim sık uçuşlarımız gibi bu hat da dünyanın en çok uçulan parkurlarından biriymiş. GOL havayolları bizim Pegasus gibi ucuz ve pratik bir havayolu ve oldukça rahat.

Son söz olarak şunu söyleyelim, Sao Paulo kendi halinde yaşayan kocaman bir şehir. Elbette şehirde yaşayanlar için bol alternatif ve çeşitli etkinlikler vardır ancak turistik olarak pek ilgi çekici değil ve direkt uçuş noktası olmasa rotaya eklemeye değecek bir şehir değil.

Rio de Janeiro

Gelelim Brezilya denince akla ilk gelen şehire. Aynı zamanda gezimizin de en gezmeye değer şehri olan manzaralar şehri Rio’ya. Yine bir havaalanı fotoğrafı ile başlayalım.

Havaalanı deniz üzerine dolguyla yapılmış, bu nedenle epey şehir içi denebilir. Bazılarının adını çok duymuş olduğumuz semtlere taksi ile kaça gidildiğini de bulmuşken fotoğrafladık, belki birinin işine yarar. Real kuruna bakarsınız.

Otelimiz Copacabana’daydı. Yeni bir şehre karanlıkta gelince biraz yönüm şaşıyor, çok anlayamıyorum ama sabah kalkıp da otelin camından dışarıya bakınca nasıl bir yerde olduğumuzu anladım.

Copacabana şehir merkezine en yakın büyük plaj. Sonrasında sırasıyla Ipanema, Lebron ve Sao Conrado geliyor. Copacabana ve Ipanema en çok ismini duyduklarımız. Hepsi birbirine benziyor aslında. Geniş bir plaj, kaldırım, yol ve binalar.

Kordon gibi. Kum oldukça ince ve biraz bulaşıyor. Denize, yani aslında okyanusa da girdik ama pek de keyifli değildi. Hava fazla rüzgarlı olmadığı halde kıyıda dev dalgalar oluşuyor ve kıyıda dursanız çarpıyor, az açığa gitseniz de fazla derin oluyor. Zaten herkes girip, ıslanıp çıkıyor. Pek yüzen yok yani.

Kaldırımın kenarında kumdan heykeller bulunuyor. Bu heykeller yarışma için yapılıyormuş ve seçilenler bir sezon yerinde kalıyormuş.

Yerinde kalmasının faydası da heykeli yapan sanatçının tüm sezon bahşiş toplaması. Fotoğrafını çekerken ya da yakından bakarken yanaşıp bahşiş istiyor. Belli aralıklarla farklı farklı ve oldukça yaratıcı heykeller görebiliyorsunuz.

Plaj bu kadar geniş olduğu için deniz kenarına gidene kadar ayak yanmasın diye yapılmış olan sulanmış yolları da gösterelim. Özellikle çok sıcak aylarda mutlaka çok işe yarıyordur.

Hazır plajlardan başlamışken bir sonraki Ipanema plajından da bahsedelim. Copacobana’dan pek bir farkı yok aslında. Dikkatli bakarsanız aşağıda kıyıda patlayan dalgayı görebilirsiniz.

Ipanema da çok uzun bir plaj. Plaj boyunca bolca futbol ve voleybol sahası bulunuyor. Deniz sert olduğundan olsa gerek deniz sporu yapılan bir bölge göremedik. Aşağıdaki fotoğraf Ipanema’nın devamındaki Leblon bölgesinin sonundan bakış. Aslında tümüne Ipanema da denebilir ama fazla uzun diye sanırım iki bölge farklı isimle anılıyor.

Leblon’dan sonra kayalık bir sahil bölümü var ve sonrasında Sao Conrado plajı geliyor. Burası da diğerlerinden çok farklı değil. Tüm bu plajları birazdan bahsedeciğimiz İsa heykelinin bulunduğu Corcovado tepesinden göreceğiz. Okyanustaki dalgalarla denize giren insanların oranına dikkat.

Buraya kadar geldiyseniz tam karşınızda Rio’nun tepelerinin küçüklerinden diyebileceğimiz ve tepesinden yamaç paraşütü yapılan Gavea’nın eteklerine gelmiş durumdasınız. Küçük dediğimize bakmayın, buralarda orantı biraz şaşıyor, aslında oldukça heybetli bir dağ.

Bu noktadan şehre dönüp biraz sokaklara girelim. Rio’nun merkezi plajlardan yüksek tepelerle ayrılmış, yolların bile bir kısmı tünelden geçerek şehre çıkıyor. Deniz kenarında buldukları tüm düzlükleri doldurmuşlar. Klasik olacak ama burada da anlatmaya büyükçe bir kilisenin önünden başlayalım.

Bu kilise deniz kenarında bulunan denizcilik müzesinin hemen önünde bulunuyor. Müzede de buraların keşfinde kullanılmış gemilere benzer bir geminin örneği bulunuyor.

Bu nokta eski küçük havalimanı ile yeni büyük havalimanı arasında kalan ve yaya bölgesi olarak turizme ayrılmış bölgenin girişinde. Az ileride modern ve enteresan bir yapı olan Amanha Müzesi bulunuyor.

Buradan sonra bizim Karaköy’deki antrepolar bölgesine benzeyen bir bölgeye giriliyor. İçinden tramvay geçen ve restore edilmiş geniş bir alana yayılmış olan bu bölgede eski antrepolardan birinin cephesinde dünyanın en büyük duvar resmi olduğu söylenen Kobra Duvarı bulunuyor. Duvarda dört surat var, yani aşağıda sadece yarısını görüyorsunuz.

Bu bölgelerin yeni turistik etkinliklerin yapılacağı alanlar olarak tasarlanmış olduğu çok açık. Biz de uslu bir turist kafilesi olarak görevimizi yerine getirip fotoğraflarımızı çektikten sonra asıl merak ettiğimiz yerlerden olan Rio Karnavalının yapıldığı Sambadrom’a doğru yola çıkıyoruz. İki tarafında da tribün olan bu uzun yolu karnaval sırasında da görmek lazım belli ki. Çok sessiz ama kim bilir karnavalda ne kadar renkleniyordur.

Bu coğrafyada ünlü stadyumları ziyaret etmeyeni de dövdüklerinden bir de Maracana stadyumuna uğrayıp fotoğraf çekiyoruz. Müzesi olmadığından kapıdan soğuk bir selamlaşma oluyor ama yine de görmedik demeyiz.

Artık şehir içine dalma zamanı geliyor. Sokaklar oldukça kalabalık ve küçük dükkanlarla dolu.

Önce diğer bir turistik nokta olan Selaron merdivenlerine gitmek için otobüsten inip yürümeye başlıyoruz. Sokağa girince renkli bir duvarla karşılaşıyoruz.

Duvarın sonunda merdivene ulaşılıyor. Bu merdivenleri sanatçı Jorge Selaron dünyanın dört bir yanından seramik parçaları toplayarak döşemiş. Fazla renkli ama oldukça eğlenceli bir yer.

Dünyanın her bölgesinden bir detaya sahip olduğu söyleniyor. Biz de kendimizden bazı kısımlar bulduk elbette.

Burası gerçekten görmeye değer bir yer. Burayı görünce artık Rio’nun neden bu kadar sevildiğini anlamaya başlıyorsunuz. Özellikle merdivenlerin hemen altındaki seyyar tezgahlardan bir de Caipirinha alırsanız içiniz iyice ısınmaya başlıyor.

Buradan sonra öğle yemeği için şehir içinde enteresan bir restorana gittik. Yine biraz sokak aralarından yürüdük, ki gördüğünüz gibi buraların da Avrupa şehirlerinden pek bir farkı yok.

Öğle yemeğine gittiğimiz yer aslında bir pastane. Confeiteria Colombo adındaki mekan aynı zamanda üst katında açık büfe yemek sunuyor. İlginç olan ise yemekler değil mekanın güzelliği.

Buradan çıkınca sokak aralarından Carioca meydanına vardık. Ortasında küçük bir saat kulesi, etrafta da seyyar satıcılar. Canlı ve gerçek bir şehir meydanı.

Devam edip bir anayolu takip ettik ve bugüne kadar gördüğüm en enteresan katedrallerden birisi uzaktan göründü. Rio’nun ana katedrali piramit şeklinde yapılmış.

Daha yakından şekli belli olmuyor. İçinden göstermesi daha da zor ama alabildiğim en güzel açıyı paylaşayım. Söylendiğine göre kentin fazla parası olmadığı bir dönemde halka moral vermek için ucuza mal edilmiş ve bence epey de güzel olmuş. Farklı en azından.

Hazır sokaklardayken dikkatimizi çeken bir noktayı daha gösterelim. Biz şehirlerimizde görmeyi unutmuşuz ama Rio’da kablolar hala havadan taşınıyor. Bizde bu kadar kalabalık kablo artık kalmadı, neredeyse tümü yer altına alındığından burada bol kablo görünce dikkatimizi çekti, eskiden bizde de böyleydi dedirtiyor.

Bir de Rio denince hemen akla gelen Favela’lardan bahsedelim. Biz içlerine hiç girmedik, sadece yakınlarından geçerken rehber gösterdi, Avrupa ya da Amerika’dan gelen birisi için çok farklı gelebilir ama bizim coğrafyamızda, özellikle orta doğuda gördüğümüz kalabalık mahallelerden çok da farklı gelmedi bize. Ama elbette güvenlik başka bir mevzudur, büyük konuşmamak lazım.

Bu kadar dolandıktan sonra Brezilya’da et nasıl yenir onu gösterelim. Sunum şekli churrasco diye adlandırılıyor ve masanıza şişlerde farklı farklı etler getiriliyor. Eğer isterseniz hemen orda kesiyorlar ve şeker maşasına benzer aletlerle siz de tutup tabağınıza alıyorsunuz. Genelde yiyebildiğiniz kadar yiyorsunuz. Biz hiç kötü et yemedik, o kadar söyleyeyim.

Gece Copacabana kaldırımlarına da seyyar tezgahlar kuruluyor. Oldukça ucuza hediyelik eşyalar bulunabiliyor. Sağlam bir yemek sonrası biraz yürüyüş iyidir.

Günü bitirirken Brezilya’daki elektrik fişlerinden de bahsedelim. Odalarda aşağıda gördüğünüz gibi fişlerin delikleri içeride kalan bir tipinden bulunuyor. Yanınızda farklı bir tip şarj cihazı bulunuyorsa elektrik almanız zahmetli olabilir. Aklınızda olsun.

Gün içinden bir de hindistan cevizi suyu satan tezgahın fotoğrafını paylaşayım da ertesi güne hazırlanalım. Birçok yerde görebileceğiniz bu tezgahlardan yarım litre ya da bir litre hindistan cevizi suyu alıp kana kana içebilirsiniz. Tabi o kadar içebilirseniz.

Gelelim Rio de Janeiro’nun en güzel kısmına, yani yazının başında kendi uydurduğum manzaralar şehri tanımının sebebine. Şehrin hemen önünde bulunan ve Sugar Loaf denen, asıl adı ise Acucar olan iki tane tepeden başlayalım. Karadan şöyle görünüyor.

Öndeki ilk basık tepe ve arkadaki yüksek olan tepeden oluşuyor. Çok dik kayalık tepeler ve müthiş manzaraya sahipler. Her iki kayalığa da yürüyerek çıkılabiliyormuş ancak biz elbette teleferik kullanarak çıktık. Çok gelen giden var, o nedenle epey büyük bir tesis kurulmuş.

Bilet gişeleri hemen girişte. Gişede kalabalık yok ama sonrasında teleferiğe binişte kuyruk oluyor. Bu fotoğrafları biraz da not almak için çekerim, görüleceği gibi fiyat 80 real. Pek de ucuz değil.

İlk teleferik alçak tepeye çıkıyor. Yavaş yavaş yükseldikçe etrafı anlamaya başlıyorsunuz.

İlk tepe olduka büyük ve ufak mağazalarla restoranlar var. İnsan bir an önce üst kayalığa çıkmak istiyor ama ilk katın manzarası da fena değil. Buradan şehrin havaalanı tarafı görünüyor.

İkinci kuyruğa girip de üst tepeye çıkmaya başladıkça asıl yükseklik duygusu gelmeye başlıyor. Üst tarafın manzarası çok daha geniş ve sol taraftan Copacabana plajı ve devamındaki diğer plajlar da görünüyor.

Yukarıdakine çok benzediği halde aşağıdaki fotoğrafı da paylaşmak istedim çünkü bunda şehrin merkezi ve karşıda birazdan anlatacağım İsa heykeline doğru bakış açısı daha iyi anlaşılıyor. Tam karşıda bulutların içinde kalan tepenin üstünde ünlü İsa heykeli var. Şanslıydık ki biz oraya çıktığımızda hava açıktı.

Üst kayalık daha küçük ve cidden çok yüksek. Burada da kafeler mevcut. İniş zamanı geldiğinde alt kayalıkta biraz daha zaman geçirdik. Burada teleferiğin tarihiyle ilgili bazı bilgileri görebileceğiniz müze kılıklı bir bölge ve helikopterle şehir turu yapabileceğiniz bir stand bulunuyor. Paraya kıyabilenin denemesi gerekir çünkü bence bu şehrin en güzel yanı manzaraları. Burada şansımıza minik Marmoset maymunlarından biriyle karşılaştık. Yakaladığım en temiz pozu aşağıda. Minicik ve sevimli bir hayvan.

Gelelim Rio denince akla gelen ilk sembollerden olan ünlü İsa heykeline. Şehrin dayandığı Corcovado tepesinin üstünde ve tüm şehir ayaklarının altında. Zirveye hem minibüslerle hem de tramvay ile çıkılabiliyor. Elbette biz en turistik model olan tramvayı tercih ettik. Şehrin içinde bir yerden kalkıyor, otobüsle gittiğimiz için nasıl gidildiğini maalesef tarif edemiyorum.

Biletler buradan alınabiliyor. Yine not olsun diye fotoğrafını çektim, adam başı 75 real.

Epey kalabalık ama tramvaylar çok küçük değil. Yukarıya çıkmak da fazla uzun sürmediğinden aşırı bekleme olmuyor. Yine de treni bir müddet bekliyorsunuz. Klasik füniküler modeli karşılıklı iki vagon aynı anda inip çıkıyor.

Çıkarken vagon etraftaki sık ağaçlara sürte sürte gidiyor desem yalan olmaz. Elbette sık kullanılan bir yol ama orman da epey yoğun.

Yolun sonunda zirveye vardığınızda dev gibi Kurtarıcı İsa heykeliyle karşılaşıyorsunuz. Çok yüksek bir heykel, bu nedenle kendiniz de fotoğrafta bulunacaksanız aynı kareye sığdırmak epey zahmetli. Açıkcası etraf bu mükemmel pozu yakalamaya çalışanlarla dolu.

Onun bunun fotoğrafına girmemek için çok dikkatli hareket etmeniz gerekiyor. Heykelin önünde uzunlamasına bir balkon bulunuyor ve en ucundan şehrin manzarası çok güzel görünüyor. Az önce bahsettiğimiz Sugar Loaf kayalıkları da tam karşıda.

Balkonun yan tarafından ise plajlar bölgesini ve alttaki gölü görebileceğiniz yine müthiş bir manzara ile karşılaşıyorsunuz. Tam karşısı Ipanema plajı. Copacabana hafif solda kalıyor.

Burada da dinlenebileceğiniz bir kafe mevcut. İniş ise tekrar sıra bekleyerek tramvayla yapılıyor. Diğer yandan nereden kalkıp nereye indiğini bilmesem de, minibüslerin durağını da görmüşken fotoğrafladım, merak edenler aşağıda görebilirler.

İsa’yı da gördükten sonra Rio’dan anlatacağımız son noktaya geçiyoruz. Burası çok turistik değil çünkü halkın nefes aldığı Tijuca milli parkı ve turistler için ender olarak özel turlar düzenleniyor. Üstü açık eski model jiplerle oldukça havadar olan bu turlardan biriyle sabah erkenden ormana doğru yola çıktık.

Ünlü yağmur ormanlarının içine giren bu yolda yürüyüş yapanlar, koşanlar ve hata bisikletleriyle tırmananlar vardı. Özel araçlar da giriyor ama nedense fazla yoktu.

Epey tırmandıktan sonra bir mola yerinde durduk ve fotoğraf çektik. Bu nokta iyi seçilmiş, tam fotoğraflık. Aşağıda göl, sağda yine Ipanema plajı var ve asıl güzel kısmı soldaki tepenin üstünde İsa heykeli küçücük görünüyor. Hatta en uzakta Sugar Loaf tepeleri bile görünüyor. Gerçek bir Rio de Janeiro manzarası.

Bu fotoğraf haricinde ormanın neye benzediğini hissetmekten başka bir özelliği yok bu parkın. Ama şehrin hemen yanında dev gibi bir oksijen deposu olması şehirde yaşayanlar için çok önemlidir elbette. Buradan ormanın içinde ayrılmış bir bölge olan Floresta’ya doğru hareket ettik.

İçinde bir konak var ve önünde bu özel bölgeyi tarif eden çini haritalı bir çeşmesi var. Oldukça estetik bir yer.

Otoparkın hemen yanında bir de şelale var. Çok yüksek ve çok ihtişamlı değil ama yine de doğanın güzelliği görmeye değer.

Floresta’dan çıktıktan sonra yolda bir noktada jiplerimizden inip ormanın içinde yürümeye başladık. Bu kısım oldukça ilginç bir deneyimdi. Her ne kadar medeniyetten çok uzak değilsek de Güney Amerika yağmur ormanlarının neye benezeyebileceğini bize bir nebze olsun hissettirdi.

Yukarıdaki ağacın ölçeğini fotoğraftan hissetmek biraz zor. Burada boyutlar çok büyük ve devlerin ülkesiymiş gibi hissediliyor. Her şey kocaman. Aşağıdaki resimdeki kişiden ne demek istediğim sanki biraz anlaşılıyor.

Ağaçları bırakın yapraklar bile kocaman. Hava da müthiş nemli ve ağaçların üstü ve yerler sanki sürekli ıslak. Yağmur yağmamış olsa da etraf hep nemli. Kabuğuna parmakla bastırınca sünger gibi su çıkan ağaçlar gibi hiç görmediğimiz değişik türlerle dolu bir yer.

Ormanın içinde milli parkı anlatan müzemsi bir yapı da vardı, orayı da gezdik ama sunumların fotoğrafta anlaşılması zor, o nedenle çok detay verebilir durumda değilim.

Böylece Rio de Janeiro’yu da bitirmiş olduk. Okyanus kıyısı olduğundan ve Copacabana, Ipanema gibi plaj isimlerini çok duymuş olduğumuzdan deniz ağırlıklı olduğunu tahmin edebilirsiniz ama okyanusta yüzmek pek keyifli değil ve bence Rio aslında manzaralarıyla ünlü bir şehir. O tepeden bu tepeye geçip etrafı izlemesi çok keyifli.

Artık havaalanına geçip Arjantin’in başkenti Buenos Aires’e uçma zamanı. Şehirler epey uzak, yaklaşık 3,5 saatlik bir uçuşla gidiliyor. Neredeyse İstanbul’dan Paris’e gider gibi bir mesafe bu. Güney Amerika’da her şey çok büyük sanki.

Buenos Aires

Gelelim Arjantin’e. Brezilya’da söylemeyi atlamışım, konuşulan dil Portekizce idi. Arjantin’de ise İspanyolca konuşuluyor. Dilleri gibi tamamen başka iki ülke. Arjantin tam bir Avrupa ülkesi gibi. Yaşayanlar, sokaklar, binalar, parklar, her şey Avrupa gibi. Sadece tango farklı, onu da flemencoya denk getirsek İspanya’dan pek farkı yok. Şehrin adı ispanyolca güzel havalar anlamına geliyormuş, biz de gittiğimizde hava oldukça güzeldi. Her şehirde verdik, burada da havaalanından merkeze transfer fiyatlarını göstererek başlayalım.

Buraya da gece indik, o nedenle yine nerede ne var kestiremedim. Çok da güvenli bir şehir olduğunu söylediler, o nedenle saat geç olmuş olsa da biraz etrafa bakınmaya çıktım. Otelimiz şehrin merkezindeydi ve ilk caddede karşıma aşağıdaki alışveriş merkezi çıkınca tertipli bir şehre geldiğimi anladım. Etraf da pek sakindi.

Ertesi sabah otobüsümüzle şehri turlamaya başladık. Önce şehrin meydanı olan Mayo Meydanına geldik. Burada başkanlık sarayı olan ve kırmızı ev adını verdikleri Casa Rosada’yı gördük.

Mayo Meydanı yani Plaza de Mayo maalesef tadilattaydı. Aslında rehberimizin söylediğine göre burası protestoların merkezi olduğundan bu tadilatlar olağandan fazla sürüyormuş. İnsan her yerde aynı.

Parkın hemen köşesinde de şehrin katedrali bulunuyordu. Çok abartılı olmayan bir mimarisi var.

İçi de aslında alışkın olduğumuzdan daha alçak tavanlı ama özenli ve bakımlı bir yapı. Sonra dolaşırken başka kiliselerde de gördüğüm kadarıyla Arjantinliler epey dindarlar.

Bu bölgeyi sonradan yürüyerek de dolaştığım için ileride daha çok bahsedeceğim. Şimdi otobüse binip Buenos Aires’e turistik bir anıt kazandırmak için yapıldığını tahmin ettiğim aşağıda gördüğünüz dev metal çiçeğe gitme zamanı.

Floralis Generica ismindeki bu anıt çiçek güneşin doğuşuyla açılıp batarken de kapanıyormuş. Dev gibi bir mekanizma. Gereksiz ama ilginç bir yapı. Aşağıda önündeki panodan aldığım açıklamayı da paylaşayım.

Sonraki durağımız Türkiye Elçiliğinin de bulunduğu lüks Palermo semtiydi. Geniş bulvarları ve alçak evleriyle zenginlerin yaşadığı bu bölge aynı zamanda River Plate takımının stadyumuna da yakın. Zaten River Plate için zenginler takımı diyorlar. Bu arada bu ismin şehrin önünden geçen Plate ırmağının adından geldiğini de söyleyeyim, ileride bu nehirden biraz daha bahsedeceğim. Palermo’nun ise pek bir numarası yok, kenarındaki büyük parkta biraz yürüyüş yaptık.

Çok yeşil alanı olan bir şehir. Bu park da çok bakımlıydı ve rengarenkti. İlginç olan ise parkın ortasındaki dev ağaçtı. Moreton Bay Fig deniyormuş, bir tane de birazdan bahsedeceğim Recoleta mezarlığının girişinde gördük, çok kocaman bir ağaç türü.

Parkı geçtikten sonra yakındaki Recoleta Mezarlığı’na gittik. Burası Avrupa’da bile örneğini az gördüğümüz büyük anıtsal mezarların olduğu özel bir bölge.

Bir de Arjantin için çok önemli bir kişi olan Eva Peron’un mezarı burada. Eva Peron’un uzun bir hikayesi var ve çok önemli bir karakter, ilgilenenler araştırabilir, büyük işler başarmış.

Mezarlık çok büyük değil ve çok bakımlı mezar yapılarından oluşuyor. Oldukça da turistik olmuş, o nedenle epey kalabalık. Ancak arada bakımsız bazı mezarlar da var, öyle ki şu görüntüyü her mezarlıkta göremezsiniz.

Mezarlıktan ayrılınca artık Buenos Aires’in en ünlü yerine gitme zamanı gelmişti. Dünyaca ünlü Boca Juniors takımının stadyumu olan La Bombonera’ya. Semtin limanı olan ve fakirlerin yaşadığı La Boca semtinde bulunan bu stadyuma doğru yola çıktık.

Takımın renkleri sarı ve mavi. Felsefe olarak da bizim Beşiktaş’a çok yakın. Neden böyle yazdığımı ilgilenenler araştırabilir. Stadyumu maç olmayan günlerde bir müze gibi gezilebilir hale getirmişler. Müze girişindeki şu fotoğraf yapının ilginç mimarisini güzel gösteriyor.

Müzeyi gezmek ve stadyumu gezmek iki farklı ücrete tabi. Aşağıda fiyat listesini görebilirsiniz. Ucuz değil ama buraya kadar geldiyseniz kesinlikle görmeye değer.

Unutmayın ki bu stadyum Maradona’nın oynadığı takımın stadyumu. Futbol ile ilgilenenler için çok önemli olayların yaşandığı tarihi bir yer. Tabii ki Maradona haricinde başka ünlü futbolcular da burada oynamış, onları da müzedeki heykelleri ile anıyorlar.

Stadyumun bir tarafında apartman gibi yüksek bir kısım var ve gezmeye bu taraftan başlıyorsunuz. Koridorlarda bir numara yok ama sahayı görünce hoşunuza gidiyor.

Oldukça dik tribünleri olan ve atmosferi futbolcular için çok baskılı olduğu söylenen bir stadyum. Kale arkasında olan ve ayakta maç izlenen kısım oldukça ilginçti.

Bu noktada sahaya basabileceğiniz bir köşe de açmışlar. Tam korner noktasından sahaya girip birkaç metre yürüyebiliyorsunuz. Saha içine ayak basmak da oldukça keyifli bir duygu.

Karşı tribüne geçtiğinizde apartman gibi olan kısmın neye benzediğini daha iyi anlıyorsunuz. Stadyumu daha fazla genişletemedikleri için bu kısım böyle kalmış diye söylediler.

Gelelim futbolcuların soyunma odasına. Bana biraz yapay gelmiş olsa da, Boca Juniors soyunma odası diye aşağıdaki odayı gösteriyorlar, hatta az içeriye girmek için ilave ücret de istiyorlar. Muhtemelen maç günleri biraz revize oluyordur burası.

Son olarak müze kısmında sergilenen kupaları da gösterelim. Bu kısımda eski oyuncuların özel eşyalarından çok özel maç görüntülerine kadar epey zengin bir sunum bulunuyor. Ama Sao Paolo’da gördüğümüz Pacaembu stadının müzesi buradan daha güzeldi, söylemeden geçmeyeyim. Gerçi buranın da stadyumu daha güzel.

Stadyumdan çıkınca hemen yanındaki rengarenk Caminito bölgesine geçtik. Stadyumun turist çekiminden faydalanmak için yapıldığını tahmin ettiğim ve çok da güzel olan bu bölgede evleri rengarenk boyamışlar.

Kabaca üç dört sokaktan oluşan bu bölgede bolca kafe ve restoran açılmış.

Sokak köşelerinde tangocular bekliyor. Dans etmek için değil, sizinle ücreti karşılığı fotoğraf çekinmek için.

Kafelerin yanında bolca da hediyelik eşya dükkanı görüyorsunuz. Hatta küçük pasajlar da bu mağazalarla dolu.

İlginç olan ise, bu bölge aslında limanın kenarında kalıyor ama limandan çok kopuk. Hemen arkadaki limana baktığınızda yan tarafla alakasız olduğunu hissediyorsunuz. Normalde suyun kenarındaki yerleşimlerde suya bakan bir kısmın olmasına alışkın olduğumdan bu bana biraz garip geldi. Gerçi birazdan bu sudan daha çok bahsedeceğim, çok da görsel güzelliği olmadığını söylemek lazım.

Tangonun cazibesi etkili olsa gerek ki bazı restoranlarda masaların bir köşesinde tango yapan kadrolu dansçılar bulunuyordu. Biraz tango ruhunun dışında hissettiriyor ama yine de izlemesi keyifli.

Buraya kadar Arjantin ve et ile ilgili bir şey paylaşmadığımı şimdi farkettim. Sokak arasında gördüğüm şu mangalın fotoğrafını şuraya bırakıp devam edeyim.

Bir de tango mevzusunu bitirelim. Aynı gece ünlü bir tango kulübüne tango izlemeye gittik. Tamamen turistik ve İspanya’daki flemenko şovlarına benzeyen, siz yemek yerken dans gösterisi sunulan La Ventana adında bir yer. Yüksek tavanlı bir bodrum katta hazırlanmış bir sahnesi var.

Gösteri sırasında fotoğraf ve video çekmek kesinlikle yasak ve çok dikkatle kontrol ediyorlar. Ama ben elbette fedakarca bir poz çektim. Buyrunuz. Buradaki kadın dansçılardan birinin Türk olması da ayrıca iginçti.

Şimdi gelelim Buenos Aires ve önünden geçen Plate ırmağına. Haritaya baktığınızda Buenos Aires’i dev bir körfezde ve haliyle okyanus kıyısında gibi görürsünüz. Oysa ki o geniş körfez aslında deniz değil Plate ırmağının denize döküldüğü dev bir delta. Bakın Google Maps de o körfezi ırmak olarak gösteriyor. Daha önce bahsettiğim River Plate takımına adını veren nehir işte bu nehir.

Gerçekten çok ilginç ve gerçekten de şehrin önünde okyanus olmasını beklediğiniz su kahverengi. Maviyi bırakın yeşil bile değil. Bu dev ırmağın nerelerden geldiğini haritadan takip ettiğinizde nasıl bir coğrafyayı denize bağladığını görseniz şaşırırsınız. Biz coğrafya bilgisini atlayıp bu deltanın bildiğimiz deltaya benzeyen kısmında tekneyle yaptığımız Tigre gezisinden bahsedelim, siz de neyden bahsettiğimizi daha iyi anlayın.

Sabah otobüsümüzle Tigre’ye doğru yola çıkıp yarı yolda San Isidro denen bir köye uğradık. Birisi size uğrayalım derse boşa uğramayın, zorla turistik yapılmaya çalışıyor, çok net. Yola devam edip Tigre’ye geldiğimizde ırmak üzerinde tur yapan gezi teknelerinin beklediği bir noktadaydık.

Bu özel tekneler kilometrelerce yayılan delta üzerinde hem ulaşımı sağlıyor hem de turist gezdiriyor. 2 saat kadar aşağıdaki gibi bir ırmak üzerinde gezinip durduk.

Irmağın her iki kenarında da yerleşim var. Her evin bir teknesi var çünkü kara yoluyla ulaşmak mümkün değil. Öyle bir iki kanal olan Amsterdam tarzı bir yerden bahsetmiyoruz, tur sırasında telefondan konuma baktığımda aldığım şu ekran görüntüsü biraz durumu açıklayabilir sizlere.

Yine de oldukça ilginç bir yer. Etrafta çok güzel evler de var, bakımsızlar da. Bir yerden sonra her yer birbirine benzemeye başlıyor ama kesinlikle görmeye değer bir yer.

Irmağın ilerisinde bir restoranda güzel bir yemek yedikten sonra geriye dönüp otobüslerle şehre döndük. Tam bu noktada bir türlü fırsat bulup da gösteremediğim değişik bir detayı paylaşayım da aklımdan çıksın. Buradaki tüm otobüslerin tüm tekerleklerinde aşağıdaki gibi bir düzenek bulunuyor. Ama hepsinde var, sadece eski modellere özel bir durum değil. Ne olduğunu sorduğumda lastiğe hava basan bir ekipman olduğunu öğrendim. Bu kadar zahmete girdiklerine göre çok sık lastik patlıyor olması gerektiğini düşünüyorum. Gerçekten garip.

Evet, böylece şehrin civarını da gezip döndük ve akşam Las Nazaneras isminde muhteşem bir restoranda yemek yedik. Şehirde birçok restoran bu tipte lezzetli etler sunuyor ama yolunuz düşerse burayı da tavsiye ederim.

Hatta genelde sokaktan görünür şekilde aşağıdaki gibi bir düzenekte etleri pişiriyorlar, inanın insan acıksam da tekrar yesem diye düşündüğünden bakmaktan kaçınıyor.

Gelelim Buenos Aires’teki serbest dolaşmalarmıza. Hem Tigre dönüşü akşam üstü, hem de dönüş günümüzde epey dolaşma fırsatı buldum. Önce Tigre dönüşündeki yağmurlu yürüyüşten bahsedeyim. Asıl istikamet otelden biraz yukarıda bulunan ünlü kitapçı El Ateneo’yu görmekti. Burası eski bir opera binasından dönüştürülmüş ve dışarıdan çok bir şey anlaşılmıyor.

Ancak içeriye girdiğinizde çok şaşırıyorsunuz. Kat kat kitapların yerleştirildiği geniş hacim çok etkileyici. Diğer yandan şehirde bu yatırıma değecek kadar kitap okuyucusu olması da dikkate değer elbette.

Buradan geriye dönerken kaldırımın birinde bir tango okulunun reklamına rastladım. Zemine tango adımlarını gösteren bir levha yerleştirmişler. Çok hoşuma gitti, sizinle de paylaşayım.

Sonra bir iki parktan geçip şehrin ortasından geçen kocaman 9 temmuz bulvarına geldim. Toplamda 14-16 şerit gibi bir genişliğe sahip, ortasından da bizim metrobüs gibi özel otobüs hattı geçen bir bulvar.

Bulvarın üstündeki birazdan göstereceğim dikiltaşa giderken sağda büyük opera binasıyla karşılaştım. Teatro Colon ismindeki bu yapı tam bir avrupa şehri yapısı.

Bahsettiğim dikilitaş da az ilerideki iki büyük bulvarın kesiştiği meydanda bulunuyor. Burası özellikle futbol şampiyonluklarında kutlamaların yapıldığı meydanmış.

Buradan şehrin yaya bölgesi olan kısmına geçip mağazaların arasından içerilere girdim. Yeni yağmur yağdığından yerler biraz ıslaktı.

Gelelim dönüş gününde nereleri gezdiğime. Dönüş uçağımız Sao Paulo’da duraklamalı çok uzun bir uçuştu ve gece bir civarı kalkışlıydı. O nedenle sabah kahvaltı sonrası otelden çıkış yapıp valizleri bıraktık ve vurduk kendimizi yollara. Hava da açmıştı ve geniş caddelerden yürümeye başladım.

Caddeler birbirini dik kesen yapıda planlanmış. Blok blok ayrılmış yani. Yukarıda bahsettiğim dikilitaş’a çıkan bir diyagonal cadde koordinasyonu kolaylaştırıyor.

Bu çapraz cadde Obelisk denen dikiltaştan Plaza de Mayo’ya kadar uzanıyor. Bu bölge hem iş merkezi hem de alışveriş bölgesi olduğundan epey kalabalık.

Meydana vardığımda başkanlık binası Casa Rosada’yı daha yakından tekrar görmek için meydanı geçtim. Bu taşların harcına katılan hayvan kanı nedeniyle kırmızı olduğu efsanesi varmış. Yakından daha güzel bir yapı.

Haritadan yakında deniz kenarı ya da ırmak kenarı bulunduğunu görünce o tarafa gitmeye karar verdim. O sırada büyük Merkez Bankası binasının da yanından geçmiş oldum.

Irmak kenarı diye gittiğim yerin aslında bir kanal olduğunu ve bir adayı karadan ayırdığını yanına varınca anladım. Kanal çok genişti ve üzerinde de çok değişik bir köprü vardı. Puente de la Mujer adındaki bu köprü gemilerin geçişi için dönerek açılıyormuş.

Köprüye yaklaşınca az ileride kıyıya bağlı duran eski bir gemi gözüme çarptı.

Öyle sessiz sakin bir yere bağlanmış ki acaba neden burada diye merakımdan yanına kadar gittim. Bir de baktım ki aslında bir müzeymiş.

Presidente Sarmiento adındaki bu eğitim gemisi 1898 yılında denize indirilmiş ve bir çok rotanın yanında toplamda altı kez dünyanın etrafını dönüp 1961’de emekliye ayrılmış.

Kocaman bir güvertesi var ve hem yelkenli hem de motorlu. Ben gezerken de bazı denizcilik öğrencileri sıra halinde bir takım eğitimler alıyorlardı. Giriş ücretliydi ama çok ucuzdu. Geminin bazı subay kamaraları aslına uygun korunmuş.

Eğitim araç gereçleri ve denizci kıyafetlerinin yanında eski dalış ekipmanları da sergileniyor. Zamanınız varsa ve gezecek yer ararsanız uğramanızı tavsiye ederim.

Gemiyi gezdikten sonra merkeze geri döndüm. Artık karnım da acıkmıştı ve kalabalık bir büfede Arjantin’in geleneksel yiyeceklerinden olan Empanada yedim. Çok bir özelliği yok, aslında epey bizim çiğ böreğe benziyor ve yedikten sonra keşke bunun yerine bir yerde güzel bir et yeseydim dedim.

Aslında öncesinde biraz etrafta dolanıp hızlı yenecek başka bir yemek de aramadım değil. Hatta bu arada ilginç bir restoranla da karşılaştım. Bizim esnaf lokantaları gibi ama mağazanın duvarları çepeçevre farklı yemeklerle ve salatalarla dolu. İçeri giren eline boş bir plastik kap alıyor ve açık büfe yemek alır gibi içine yiyecekleri dolduruyor. Kasada hesap kiloyla yapılıyor. Ancak içeride oturup yenecek bir masa yok, herkes yemeğini alıp gidiyor. İlginç.

Yemekten sonra hala zaman kaldığından biraz uzakta bulunan ve az turistik olan, antikacılarıyla meşhur bir sabit pazarı görmeye karar verdim ve yola düştüm.

Merkezden uzaklaşınca sokaklar da biraz değişiyor. Buraya kadar tertipli olan caddeler birden daha alçak bakımsız binalarla dolu sokaklara dönüşüyor. Ama bunu olumsuz anlamda söylemiyorum, hatta buralar daha bile sevimli.

Epey yürüdükten sonra aradığım yapıyı biraz zor da olsa buluyorum. Mercado de San Telmo adındaki bu kapalı pazar neredeyse bir bloğu kaplıyor ve birden çok kapısı var.

İçerisi yüksek tavanlı ve yan yana birçok mağaza ile dolu. Girişe yakın kısımda çok sevimli kafeler var ama hepsi açık değildi. Belki akşamları daha kalabalık oluyordur.

Mağazaların geneli antika eşyalar üzerine çalışıyor. Binlerce gereksiz eşya üst üste yığılmış gibi geliyor ama eminim konuyla ilgili olanlar çok güzel şeyler bulabilirler.

Pasajın bazı bölgeleri daha sessiz ve bu taraflarda kapalı mağazalar da çok. Fazla gelen gidenin olmadığını hissettiriyor. Bolca eski plak bulunduğunu da söyleyeyim, geneli Arjantin müziği olduğundan çok tanıdık sanatçı göremedim ama klasiklerden de bolca vardı.

Buradan dönüşte bir alt sokaktan döndüm ve yol üstünde bir iki antikacı pasajıyla daha karşılaştım. Aşağıda göreceğiniz Feria Pasaje Giuffra’daki mağazalar sanki daha eğlenceli ve renkli geldi bana.

Böylece artık otele dönme ve ekiple buluşup havaalanına gitme vakti geldi. Buenos Aires ile ilgili hislerimi basitçe yazmam gerekirse bildiğimiz Avrupa şehirlerinden bir farkı olmadığı, o nedenle görmek için bu kadar yola ve bu kadar masrafa değmeyeceği olarak özetlenebilir. Keyifli bir ülke ve şehir ama çok bir numarası yok. Bir de elektrik prizleri için kesinlikle adaptör gerekiyor. Brezilya gibi değil.

Dönüşte Buenos Aires’ten kalkıp üç saat kadar sonra Sao Paulo’ya indik. Burada iki saat civarı uçakta bekledik ve yeni yolcuları aldıktan sonra tekrar kalkıp saatler sonra İstanbul’a indik. Uçağa gece binip yine gece inmek oldukça yorucuydu.

Gürkan, Mart 2018