Roma büyük bir şehir. Gezecek çok yer var. Bu nedenle geniş zamanınız yoksa göreceğiniz yerleri iyi seçmeniz lazım. Perşembe gidip pazar döndüğümüz ve Roma’da iki tam gün geçirdiğimiz seyahatimizi anlatalım, belki size de faydası olur.

Roma’nın iki havaalanı var ancak Türk Hava Yolları Fumicino’daki Leonardo da Vinci Havaalanına uçuyor. Havaalanından şehir merkezine giden en hızlı aracın adı Leonardo Express. Kişi başı 14 € ödeyerek bindiğiniz bu trenle Roma’nın merkez tren istasyonu olan Termini’ye yarım saatte varabiliyorsunuz.

Daha ekonomik olup daha uzun süren yöntemler de bulunuyor ama en pratik olanı bu. Konakladığımız Foscolo al 24 isimli daire de Termini’ye yakın olduğundan bizim için en uygun çözüm oldu. Ev sahibimiz ile Termini çıkışında buluşup yürüyerek yakındaki Piazza Vittorio civarındaki sakin bir sokakta bulunan dairemize ulaştık.

Bir oda bir salon olan ve konakladığımız sürece çok rahat ettiğimiz bu dairenin bulunduğu bölge turistik olmayan, yerel halkın yaşadığı bir mahalle. Etrafta bir çok büyük market ve restoran bulunuyor. Turistik olmayan bölgelerde restoranların akşam 7’den önce açılmadığını bilmenizde fayda var.

Ertesi sabah Roma’yı gezmeye önce eve en yakında bulunan Kolezyum’dan başlamak için evden çıkıp arka sokaklara daldık.

Sessiz sakin sokaklardaki bakımlı evlerin arasında yürüyerek Kolezyum’un karşısında bulunan Parco del Colle Oppio isimli büyük parkın içinden geçtik ve Kolezyum karşımızda belirdi.

İşte bu andan itibaren turist kalabalığının içine girdik. Kalabalık Kolezyum’un heybeti ile birleşince Roma’ya geldiğimizi anladık.

Kolezyum’un içine girilebiliyor ama uzun bir kuyruk beklemek gerekiyor. Biz bu seyahatimizde uzun bekleme sürelerine zaman harcamamaya karar vermiş olduğumuzdan bu zahmete girmeyip dışarıdan bakmakla yetindik.

Bu büyük yapı Roma’yı Roma yapan antik kent bölgesinin de başlangıcı aslında. Hemen önünde İstanbul’un yani Konstantinopolis’in kurucusu olan Konstantin’in adına dikilmiş olan Konstantin Takı bulunuyor.

Tarihin hep en güçlü kenti olmuş olan Roma’nın İstanbul ile ortak paydalarını görmek oldukça keyifli. Ancak Roma’nın asıl tarihi neredeyse Efes Antik Kenti gibi büyük bir antik kenti içinde barındırması. İşte Roma Forumu adı verilen bu bölgenin girişi de tam buradan.

Fotoğraftan zor anlaşılıyor ama buranın da girişi oldukça kalabalık. Forum’u aynı anda gezebilecek kişi sayısı güvenlik nedeniyle sınırlandığı için burayı gezmek için de bir miktar kuyruk beklemek gerekiyor. Biz bölgeye girmeyip yolumuza devam ederken Kolezyum’dan Venedik Meydanı’na devam eden ve Mussolini tarafından açılan İmparator Yolu’ndan geçtik ve Forum’un neye benzediğini uzaktan da olsa gördük.

Bu noktada İmparator Yolu ile ilgili öğrendiğimiz bir bilgiyi de paylaşalım. İngilizce bilenlerin şuradaki linkten okuyabilecekleri makaleye göre Mussolini, Roma’nın ortasına bu bulvarı açarken antik şehirin en yoğun bölgesinde bulunan çok sayıda binayı, beş kiliseyi ve bir çok imparatorluk forumunun %80’ini yıkmış.

Yine de Forum’un kalıntıları çok etkileyici. Yolun devamında geldiğimiz Venedik Meydanı’nın bir köşesini muhteşem Vittorio Emanuele Abidesi kaplıyor.

Artık iyice kalabalıklaşan sokaklardan Pantheon’a doğru yürürken Roma’nın bu kadar sevilmesine neden olan sokaklardan geçmeye başladık.

Pantheon’a gelmeden sokakların birinde sade güzelliği ile Minerva Bazilikası ile karşılaştık. Diğer turistik yerlerin yanında çok adı geçmese de zamanınız varsa bir uğrayın bizce.

Pantheon’un hep ön tarafı bilinir ama arkası da çok güzeldir. Yanındaki sokaktan geldiğimiz için önce arka tarafıyla karşılaştık.

Sonrasında ortasında Pantheon çeşmesi bulunan meydana çıktık. Burası neredeyse turistler için bir dinlenme noktası olmuş.

Karşılarında muhteşem Pantheon anıtı varken meydanda kahvesini içenlerin yanısıra buranın bir buluşma noktası da olduğu pek belli.

Önü, arkası derken, Pantheon’un asıl etkileyici kısmı olan içinden de bir görüntü paylaşalım. Pantheon’un içini gezmek için de kısa bir kuyruk beklemek gerekiyor ve aklınızda olsun giriş ücreti yok.

Pentheon’dan çıkınca biraz dinlenmek ve bir şeyler yemek için yakındaki Navona Meydanı’na geçtik. Bize göre Roma’nın en etkileyici meydanı olan bu meydan, çok kalabalık olsa da büyüklüğü nedeniyle sakin hissettiriyor.

Buraya kadar gelince devam edip Vatikan’ı görmeye karar verdik. Navona Meydanı’ndan Tiber Nehrine giden sokaklar daha da güzelleşmeye başladı.

Sonunda Tiber’e geldiğimizde nehirin üstünden geçen Sant’Angelo köprüsüne varmış olduk. Tam karşısında ihtişamlı Sant’Angelo kalesi ile bu köprü gerçekten çok etkileyici.

Köprüden geçerken sol tarafta uzakta Vatikan’ın sembolü olan San Pietro Bazilikası’nın kubbesi görünüyor.

Tiber’in karşısına geçtikten sonra sola doğru Vatikan’a giden geniş bulvarı takip ederek Papa’nın evine doğru ilerledik.

Yolun sonunda San Pietro Meydanı ve arkasında San Pietro Bazilikası bulunuyor. Bu noktada Vatikan şehirine, daha doğrusu ülkesine girmiş oluyorsunuz.

Tabi buraya kadar gelmişken Vatikan müzesini gezmek isteyenleri çok uzun bir kuyruğun beklediğini belirtelim. Biz ise müzeye girmedik ve bazilikayı gezmek için bekleyenlerin olduğu kuyruğa girdik.

Öyle orta uzunlukta falan değil, bayağı kocaman bir kuyruktan bahsediyoruz. Sadece girişi düzenlemek için değil, aynı zamanda güvenliği de sağlamak için bu kadar beklemek gerektiğini anlamamız, girişe yaklaşıp kontrol noktalarını görmemizle oldu.

Kuyruğu ve kontrol noktasını geçene kadar bir saatten fazla bekledik. Kilisenin girişinden tabii ki ücret istenmiyor. Kontroller sonrası insanın geriye dönüp bir bakası gelmiyor değil. Papa’nın halka seslenişinde buraların ne kadar kalabalık olacağını tahmin bile etmek zor.

Hıristiyanlığın en büyük kilisesi olan San Pietro ya da Aziz Petrus Bazilikası’nın içine girince neden bu kadar çok kişinin gelip görmek istediği daha iyi anlaşılıyor.

İçeride bir çok kutsal nokta bulunuyor. Bu kadar yorgunluktan sonra uzun zaman geçirmeye pek enerjimiz kalmadığını üzülerek söylemeliyiz.

Ünlü heykeller ve tablolar arasında kiliseyi dolaştıktan sonra çıktığımızda hava kararmaya yüz tutmuştu.

Roma’nın bu taraftaki görülmesi gereken en uç noktasını ve şehirdeki en önemli noktalardan birini görmüş olmanın verdiği rahatlıkla Tiber nehrine doğru dönmeye başladık. Sant’Angelo köprüsünden geçerken Vatikan’a doğru bir kez daha baktığımızda manzaranın gece daha da güzel olduğunu farkettik.

Artık hava iyice kararmıştı ve karnımız da oldukça acıkmıştı. Yine Navona Meydanı’na yakın bir restoranda yemek yedikten sonra dışarıda yağmur başladığını farkettik. Bu saatten sonra yapılacak en güzel şeyin eve dönerek güzelce dinlenmek olduğunu bilsek de, Aşk Çeşmesi de denen Trevi Çeşmesi’ni gece ışıklandırılmış haliyle görüp öyle dönelim diye karar verdik. Biraz ıslandık ama iyi ki öyle yapmışız. Size de gösterelim.

Böylece ilk güne oldukça uzun bir yürüyüşü sığdırmış olduk. Güzel bir dinlenme sonrası ertesi sabah şansımıza yine güneşli bir güne uyandık ve evden çıkıp yakınlardaki Santa Maria Maggiore Bazilikası’na uğradık.

Merkez tren istasyonu olan Termini’ye çok yakın olan bu kilise de Roma’nın değerli binalarından. Çok turistik bir bölgede olmadığı için fazla kalabalık değil ama bizce mutlaka görülmesi gerekir. İçi dışından daha güzel.

Buradan çıkınca ara sokaklardan geçerek yine İmparator Yolu’na indik.

Forum’un tam karşısına çıktık ama bu sefer caddenin karşı tarafında kaldık. Dün fark etmediğimiz şahane bir antik bölgeyle karşılaştık. Trojan Forumu olduğunu öğrendiğimiz bu bölgenin taşlarının rengi bile başka.

Hemen yanımızdaki Venedik Meydanı’ndan ileriye devam ettiğimizde ise Roma’nın en kalabalık alışveriş caddesi olan Via del Corso’ya çıktık. Bu caddeden sağa dönerek dün gece karanlıkta gördüğümüz Aşk Çeşmesi’ne vardık.

Turist kalabalığı arasında havuzun kenarına geldik ve buranın adetini yerine getirdik. Küçük kızımız Deniz’in eline bir bozuk para sıkıştırdık ve parayı havuza bıraktırarak buraya tekrar gelmesini garantiye aldık.

Trevi Çeşmesi’nden sonra biraz ileriye devam ederek ünlü İspanyol Merdivenleri’ne vardık.

Bu merdivenlerin neden bu kadar ünlü olduğunu anlayamadan hemen önündeki kayık şeklindeki havuzun arkasındaki sokaklarda yürümeye devam ettik.

Sokaklar tekrar Via del Corso’ya çıktı. Bu bölgede cadde araç trafiğine kapalı.

Caddede ünlü markaların büyük mağazaları bulunuyor. Biraz İstiklal Caddesi’ne benzeyen bu caddeden yukarıya doğru yürümeye devam ettik.

Caddenin sonunda geniş bir meydana varılıyor. Cadde kadar renkli olmasa da ferah bir alan olan bu meydanın adı Popolo Meydanı.

Popolo Meydanı’ndan Tiber Nehrine doğru dönüp köprüden geçince daha çok yerel halkın geldiğini Via di Cola Rienzo caddesine vardık.

Bu caddede daha yerel markalar ve daha çok çeşitli ürünler bulmayı ummuş olsak da maalesef öyle olmadı. Epey yürüdükten sonra caddenin kenarında değişik bir eserle uğraşan bir sanatçıyı görmesek tamamen boşa gelmiş olacaktık.

Buradan tekrar Popolo Meydanı’na dönüp metro ile Termini’ye oradan da eve geçerek Roma gezimizi bitirmiş olduk.

Kısa olsa da Roma’nın önemli bir çok yerini gezmiş olduk. Müzelere girmedik, bahçelerde dolaşamadık ama yine de çok güzel zaman geçirdik.

Gürkan, Kasım 2016

Napoli, uzun zamandır görmek istediğimiz bir şehirdi. Sadece Napoli’yi değil, aynı zamanda çevresindeki diğer güzellikleri de görme şansına eriştiğimiz bu turda Napoli’de 4 gece konakladık. Bir gün Pompei’yi, bir gün Capri adası’nı, bir gün de Sorrento, Positano, Amalfi ve Ravello’yu gördük. Bahsettiğimiz yerleri aşağıdaki haritada işaretledik, özetle Napoli körfezi ve civarını turladık diyebiliriz.

Biz turumuzu Napoli’den başlayıp anlatacağız. Sırasını beklemeden diğer yerleri görmek isteyenler aşağıdaki listeden seçerek hızlıca istedikleri yere gidebilirler.

• Pompei
• Capri Adası
• Sorrento
• Positano
• Amalfi
• Ravello

Napoli kalabalık bir İtalyan şehri. Çok bir özelliği yok gibi görünüyor ama halkın doğallığı ve sıcakkanlı hali insanı rahat hissettiriyor. Turistlerin tipik rotasını izleyelim ve Galleria ile başlayalım. Bu pasaj, haşmetli ve simetrik görüntüsüyle oldukça ilgi çekici bir yapı.

Rehberimizin söylediğine göre Napoli, buradaki Galleria ile Milano’daki Galleria ile yarışıyormuş. Şehrin bir de Vatikan’daki San Pietro meydanı ile yarışmak isteyen Plebiscito meydanı var. Bu meydan da oldukça büyük ama bir San Pietro değil.

Aslında Napoli çok dağlık bir şehir. Plebiscito meydanı turistik diyebileceğimiz bölgenin merkezinde yer alıyor. Alt tarafında liman ve limanın hemen önünde Nuovo Kalesi bulunuyor.

Meydandan başlayarak denize dik devam eden Via Toledo yani Toledo caddesi, mağazalarla dolu ve en kalabalık bölge. Günün her saatinde canlı.

Toledo’nun sol tarafı oldukça dik bir yamaca dayanmış durumda. Dağa doğru çıkan sokaklarda pizza restoranları ve hediyelik eşya mağazaları bulunuyor.

Hatta bu yüksek yamaca çıkan ve bizim Tünel’e benzeyen bir funikülerin istasyonu da bulunuyor.

Bu funiküler’in girişinde bir bilet gişesi gözümüze çarptı. Bizim turumuza dahil olan ve bir iki gün içinde gideceğimiz yerlere günlük turlar yapan bir firma ve fiyat listesi bulunuyordu. Gideceklere faydalı olacaktır. Liste aşağıda.

Toledo’dan yukarıya doğru yürüyüp sağa dönünce daha yerel yerlere ulaşmış oluyorsunuz. Az ileride Nouvo meydanına çıkılıyor. Ortasında büyük bir anıt olan, bunun dışında pek bir özelliği olmayan bir meydan.

Bu meydandan sağa dönünce tipik bir Napoli sokağına varıyorsunuz. Bir tek balkonlarda çamaşırlar eksik, o da hafta sonu olmadığından olsa gerek.

Yokuş aşağı devam ettiğinizde tekrar sahile çıkıyorsunuz ve sağda ünlü Neptün çeşmesiyle karşılaşıyorsunuz.

Böylece Galleria’nın önüne dönerek bir tur atmış oluyoruz. Buradan otelimize giderken gece rotasını takip edelim. Plebiscito’dan Toledo’ya girerken hemen sola Via Chiaia’ya dönerek kalabalığa karıştık.

Buralar gerçekten gündüzden daha kalabalık halde. Mağazalar açık ve oldukça kalabalık. Restoranlar akşam 7’den önce servise başlamıyorlar, o nedenle herkes sokakta ya da kafelerde.

Bu yolun devamında sola dönüp bolca kafenin arasından geçerek deniz kenarındaki otelimize doğru yürüdük. Yol üzerindeki sıkışık motosiklet parklarını da burada paylaşalım, bırakın arabayı küçücük motosiklete bile park yeri bulmak dert bu şehirde.

Otelimize geldiğimizde az ileride bolca polis ışığı ve bir kalabalık gözümüze çarptı. Merakımızdan gittik ve Napoli ile maçı olan Inter futbol takımının geldiğini ve otellerine yerleştiğini gördük. Güzel bir hatıra oldu, paylaşalım.

Biz sahilde dell’Ovo kalesinin tam karşısındaki Hotel Royal Continental‘de kaldık. Hem her yere yakındı hem de deniz kenarında ve kalenin hemen önündeydi.

Kalenin kara tarafına bir küçük marina yapmışlar. Marinaya bakan restoranlar da çok kaliteli ve çeşitli. Aşağıdaki fotoğrafta arkada görülen dağın ünlü Vezüv yanardağı olduğunu da söyleyelim.

İlginç bir başka ayrıntı da, kalenin hem sağında hem de solunda denizin üstünde yüzen siyah kutucuklar olmasıydı. Sabah gün ağarırken gördüğümüz üzere balıkçı kayıkları bu kutulara gidip bir şeyler topluyorlar. Ya midye ya da balık tuzakları için kullanılıyor, çok emin olamadık.

Napoli’yi kısacık da Ulusal Arkeoloji Müzesi’nden bahsedip bitirelim. Oldukça büyük bir müze ve ziyaret etmenizi tavsiye ederiz. Büyük ve avlulu bir binası var.

Müzenin en ilgi çekici kısmı Pompei ile ilgili parçaların bulunduğu bölüm. Neredeyse mitolojik tanrı Pan’a adanmış bu bölümde çokça fotoğraf çektiğimiz halde biraz açık saçık olduğundan burada anlatması biraz zor, o nedenle sadece gidip görmeniz iyi olur diyebiliyoruz. Pan’ı Pompei’de de göreceğiz.

Müzenin en üst katındaki büyük salon içindeki sanat eserlerinin yanında mimarisiyle de çok ilgi çekiciydi.

Belki de biz Pompei’ye gittiğimiz günün dönüşünde bu müzeyi ziyaret ettiğimizden Pompei bölümü fazlasıyla ilgimizi çekmiş olabilir. Öyle ya da böyle, Napoli burada bitti, haydi Pompei’ye gidelim.

Pompei

Yıllardır Vezüv’ün patlaması ile üzerinden lavların akmış olduğunu düşünürdük. Oysa ki öyle değilmiş, yanardağ püskürmesi sonrasında şehrin üzerini volkanik tüf kaplamış. Tepesi neredeyse her zaman dumanlı denen Vezüv tüm Napoli körfezinden görülüyor.

Aşağıda gördüğünüz gibi Pompei antik kentinin girişinden Vezüv epey uzakta aslında. Sanki dağın eteğindeymiş de üstüne lavlar akmış diye düşünmek saçmaymış.

Müzenin girişi kişi başı 13 €. 18 yaş altındakiler ücretsiz girebilirken, 18-24 yaş arasındakiler 7,5 € ödeyerek gezebiliyorlar. Rahat ve geniş bir giriş alanı var, gişe sonrasında aşağıdaki rampadan tırmanarak şehre çıkılıyor.

Pompei yüzyıllarca toprak altında kalmış olduğundan zamanın hasarına az uğramış. Bizim Efes antik kentine çok benzeyen bir yapısı var.

Girişten itibaren tapınaklar ve bazilikalarla karşılaşıyorsunuz. Bu yapılara oldukça büyük alanlar ayırılmış.

Her Roma kentinde bulunan Forum alanına geldiğinizde dört bir yana genişlemiş şehrin ne kadar büyük olduğunu anlamaya başlıyorsunuz.

Bu noktada Pompei’de neler olduğunu öğrendiğimiz kadarıyla anlatalım. Yanardağ patladıktan sonra insanların kaçmasına pek fırsat kalmadan gökyüzü kararmış ve volkanik tozlar şehrin üzerini kaplamış. Evlerine saklananların ve diğer kaçamayanların en son ne yapmaktalarsa o şekilde hayatlarını kaybettikleri ve taşlaştıkları söyleniyor. Forum alanının bir köşesinde bazı kalıntılar sergileniyor. Çok etkileyici.

Ancak Pompei bu taşlaşma ile ilgili değil. Aksine zamanının en canlı ve zengin şehirlerinden olan bu kentin 1700’lü yıllara kadar toprak altında kalması ve bu nedenle en iyi korunmuş antik kentlerden birisi olmasıyla ilgili.

Bu şehir zengin Romalıların yazlık evleriyle doluymuş. Hatta oldukça ahlaksız bir topluluğa sahip olduğu söyleniyor. Evlerin zenginliği restore edilmiş olanlarda çok iyi belli oluyor.

Sokakların genişliği şehrin zenginliğini ifade eder gibi. Gezecek çok yer var.

Casa del Fauno isimli ev oldukça iyi duruma getirilmiş. Bahçesi çok bakımlı ancak asıl özelliği mitolojik tanrı Pan’ın ünlü heykelinin bu evin bahçesinde bulunması.

Pan’ın eğlenceyi ve erotik zevkleri ifade etmesi, o zamanın evlerinde yaşayanların ne tip keyifler peşinde koştuğunu bize anlatıyor. Evlerin çoğu iyi halde olsa da restorasyon için pek acele edilmediği belli.

Sanki bu kentin turistik etkisini arttırmak ister gibi, ilk restore ettikleri yerlerden birisi de tarihin ilk genelevi diye tanıttıkları bina. Gerçekten ne amaçla kullanıldığı hem odalarından hem de duvarlarındaki fresklerden çok belli, diğer yandan koskoca Pompei’de kapısında kuyruk olan tek bina bu ev.

Pompei’nin içme suyu şebekesi hala epey sağlam durumda. Aşağıdaki fotoğraftaki kaldırımda görülen su boruları kurşundan yapılmış. Dolayısıyla halkın kurşun zehirlenmesi yüzünden çok kısa bir hayat sürdüğü söyleniyor. Tabii ki bu kısa hayatı zevk ve sefaya düşkünlüklerine bağlayanlar da yok değil.

Son olarak Pompei’nin her antik kentte görmeye alışkın olduğumuz tiyatrosunun bir fotoğrafını da paylaşarak tarih sahnesinden ayrılalım.

Pompei, Napoli’ye kadar gelirseniz mutlaka görmeniz gereken çok iyi durumda olan bir antik kent. Öncesinde Efes’i görmüş olmanız tavsiye edilir, zamanın nasıl bir etkisi olduğunu daha net anlarsınız.

Capri Adası

Lüks. Capri’yi tek kelimeyle tanımla derseniz doğru kelime budur. Bir de dağlık demek lazım. Napoli’nin tam karşısında olduğundan olsa gerek, bu zengin coğrafyanın en zengin bölgesi haline gelmiş. Napoli limanından deniz otobüsleriyle bir saat kadar süren bir seyahatle kolayca ulaşılabiliyor.

Capri’nin ana limanı Napoli körfezine bakan kuzey tarafta. Hem Napoli’ye hem de Sorrento’ya bir çok gemi kalkıyor. Haziran ile Eylül arasındaki yüksek sezonda mutlaka biletinizi erkenden almanız öneriliyor.

İner inmez denizden teknelerle ada turu yapan firmalarla karşılaşıyorsunuz. Adanın çevresini 2 saatte dönen sarı tur 18 € iken sadece limandan Blue Grotto denen mavi mağaraya gidip dönen ve 1 saat 15 dakika süren mavi tur 15 €. Dağlardaki manzaralar güzel ama denizi hissetmek istiyorsanız bu turları deneyebilirsiniz.

Denizi hissetmek dedik çünkü Capri tepelere kurulu durumda ve deniz kenarına tekrar inmek oldukça zahmetli. İner inmez limandan Capri’ye çıkan funikülerin önüne geliyorsunuz.

Bu hat ile çıkılan meydandan ileride bahsedeceğiz. Bizim turumuza Capri içindeki transferler de dahil olduğundan, servis minibüslerimize binerek döne döne tırmanan yollardan Anacapri’ye doğru yola çıktık.

Anacapri adanın batısındaki tepede kurulu. Yol oldukça tehlikeli virajlarla dolu. Minibüs şöförlerinin riskli ve hızlı kullanımları da seyahati oldukça heyecanlı kılıyor. Ancak yoldaki manzara muhteşem.

Anacapri köyüne geldiğinizde bir gezinti yolu ve hemen önünde bir telesiyej hattıyla karşılaşıyorsunuz. Adanın güneyine bakan Solaro dağına çıkan bu hat gidiş-dönüş 11 € ve her iki yöne de 13 dakikalık bir seyahat. Biz çıkmadık ancak yukarıdaki manzaranın çok güzel olduğunu duyduk.

Gezinti yolunun başlangıcında basit bir kroki göze çarpıyor. Yol sağlı sollu güzel evlerle dolu.

Aslında alışveriş güzergahı olan bu yolda küçük küçük hediyelik eşya dükkanları var. Adanın limonlarından yapılmış limonçello adı verilen içkiler oldukça meşhur ama Capri adasında olduğunuzdan fiyatları pahalı.

Yolun sonunda bir seyir terası ve altta geldiğiniz yolu gördüğünüz şahane bir manzarayla karşılaşıyorsunuz. Ne kadar dik bir yamaçta bulunduğunuza şaşırtan bir yüksekliğe sahip.

Anacapri’nin konut bölgesi ise telesiyej girişinden aşağıya doğru gidilen tarafta bulunuyor. Yokuş aşağıya giden bu yol üzerinde yine ufak tefek mağazalar bulunuyor.

Ana sokağın haricinde ara sokaklarda da gezinmek oldukça keyifli. Servis durağına gitmek için kestirme kullandığımız aşağıdaki sokak gibi daracık yerler var.

Manzara haricinde pek bir özelliği olmayan Anacapri’den adanın batı sahillerine minibüsler de kalkıyor. Minibüs durağının arkasındaki kilisenin bahçesi ise köyün mezarlığı, hem de pek güzel.

Anacapri’ye ayrılan zaman bitince servislerle Capri’ye indik. Servislerin durduğu noktada sol tarafta Anacapri’nin arkasına saklandığı tepe görülüyor. Önde ise liman var.

Terminalin hemen önündeki terasta ise çok güzel bir ada haritası bulunuyor. Büyüklüğü ve adada bulunduğunuz noktaya göre yönlenmiş olması çok hoş. Adanın arka tarafına da geçeceğimiz için bu haritadan yön almakta fayda var.

Bu noktadan sağa doğru ilerleyince mağazalar başlıyor ve Umberto meydanına geliyorsunuz. Meydanın önünde limanda gördüğümüz funikülerin çıkış noktası bulunuyor. Burada bilet fiyatına bakmak için girişe baktığımızda çok ilginç bir tabelayla karşılaştık. Funikülere valizle binerseniz valiz için 2 € ödemeniz gerekiyor. Capri gibi her şeyin pahalı olduğu bir adada çok şaşırmamak lazım belki de.

Umberto meydanı çok canlı bir yer. Kafeler ve restoranlarla dolu küçük bir mekan ve bir çok yöne ayrılan sokakların birleşme noktası.

Biz meydandan sola tepeye çıkan sokağa girerek tırmanmaya başladık. Daracık sokaklardan ine çıka yavaş yavaş ilerledik.

Yolumuzu kaybetmiş gibi hissettiğimiz ve artık geriye mi dönsek dediğimiz bir anda bir açıklığa geldik. Dinlenmek için banklar konmuş bu noktada durunca farkettik ki adanın diğer tarafına bakıyoruz.

Capri’de bir kuzeye, bir güneye dönmekten neresi nereye bakıyor anlamak gerçekten zor. Basitçe şöyle bir sonuca vardık, eğer denizi çok görüyorsanız kuzeye, az görüyorsanız güneye bakıyorsunuz demek. Yukarıdaki manzara noktasından aşağıya inen sokak sizi yine Umberto meydanına çıkarıyor.

Meydandan tekrar sola dönünce geldiğiniz sokakta yazımızın başından beri lüks dediğimiz Capri’nin ünlü mağazalarıyla karşılaşıyorsunuz. Tanıdığımız bir kaç markanın yanında bilmediğimiz o kadar çok lüks marka var ki, nasıl oluyor da bu küçücük adada mağaza açmışlar ve bu kadar pahalı kıyafetleri kime satıyorlar anlamak güç. Turistik olup herkes gelip gitse de sosyetenin özel bir tatil beldesinde olduğunuzu en iyi burada anlıyorsunuz.

Yolun devamında artık adanın güney tarafının sokaklarında dolaşır haldesiniz. Bu taraf sanki daha yeşil. Arkadaki dağın önüne yaslanmış dev gibi bahçesiyle eski bir manastır olduğunu öğrendiğimiz bir yapı ve arkasındaki manzara bize Heybeliada‘yı hatırlattı.

Yola devam ettiğinizde Krupp yolu denen ve denize döne döne inen yamaca varıyorsunuz. Maalesef muhtemelen bu yolda tamirat ya da başka bir çalışma olduğundan biz oraya kadar gidemedik. Ancak tam girişte Augusto bahçesi denen güzel bir yer bulunuyor.

Bahçede dolaşmak da keyifli ama asıl güzellik arka tarafın manzarasında. Capri adasının ünlü kayalıklarına en çok yaklaştığımız nokta burası oldu. Bu adayı tekne ile dolaşmak eminiz çok keyifli olur.

Burayı da gördükten sonra daracık sokaklardan tırmanarak tekrar Umberto meydanına vardık ve manzaraya karşı biraz dinlendik.

Sonrasında servisle tekrar limana döndük ve deniz otobüsüyle Napoli’ye geri döndük. Bir adaya gelip de denize bu kadar uzak olduğumuzu hiç hatırlamıyoruz. Yamaçlardan limana inince dayanamayıp sahile de iniverdik.

Böylece turumuzun bu kısmını da tamamladık, şimdi sıra diğer turistik noktalarda.

Sorrento

Napoli körfezinden güneye bakan sahillere doğru yol almaya başlayınca ilk köşede halen Napoli körfezine bakan pozisyonuyla Sorrento var. Coğrafya çok sertleşmeden kurulmuş olduğundan olsa gerek, oldukça büyük bir kent.

Deniz ile kent merkezi arasında kot farkı var. Yukarıda da görüldüğü gibi deniz kenarı uçurumlardan oluşmuş. Limana inmek için kayaların arasından dönerek inen dar bir yol açılmış.

Yukarıdaki manzarayı gördüğünüz Tasso meydanından sağa dönünce ortasındaki anıtıyla Sant’Antonino meydanına varıyorsunuz.

Bu meydanın arkasındaki sokaklar hediyelik eşya mağazalarıyla dolu. Ferah aralıklarda dolaşmak oldukça keyifli. Denizin kenarında ama denizden uzakta kalmış gibi görünen bu kentte sahile inecek kadar zamanımız olmadı.

Yine de sokaklarda dondurmamızı yiyerek dolaşmak ve yorulunca bir kafede oturup kahvemizi içmek bize çok iyi geldi. Çok fazla görecek yerin olmadığı Sorrento, birazdan anlatacağımız yerlerden önce uğranacak sakin bir nokta olarak aklımızda kaldı.

Positano

Sorrento’dan sonra işler değişiyor. Dağlar denize o kadar dik iniyor ki bu yolları yapmak için ne çok uğraşmışlar insan merak ediyor. Filmlerde, fotoğraflarda ve dergilerde hep gördüğümüz ve merak ettiğimiz Positano ve Amalfi’ye gitmek için bu zahmetli yollardan geçmek durumunda olduğunuzu bilmenizde fayda var.

Döne döne yamaçtan geçen bu sahil yolunda yüksek sezonda nasıl bir trafik olduğunu şöförümüz anlatıyor, özellikle büyük otobüslerin yan yana geldiklerinde ne kadar zorlandıklarını görünce yazın gelmenin cesaret isteyeceğini düşünüyorsunuz. Positano’ya geldiğinizde heybetli bir dağın eteğindeki evlerle güzel görüntüler başlıyor. Aşağıdaki fotoğrafta karşı taraftaki evler ve arabalara bakarak dağın ne kadar yüksek olduğunu hissedebilirsiniz.

Sahil yolundan Positano’ya ayırılan yol artık iyice daralıyor. Rehberimizin neden otobüsü bırakıp da bizi iki minibüse böldüğünü artık daha iyi anlıyoruz. Bırakın park etmeyi, yolda gitmek bile bir dert. Bakınız aşağıdaki viraj.

Diğer yandan aşağılara doğru indikçe Positano’nun neden bu kadar ünlü olduğunu karşınıza çıkan güzelliklerden daha iyi anlmaya başlıyorsunuz. Neredeyse her boşluğa bir ev yapmışlar ama hala çok güzel.

Servis araçlarımızı merkeze en yakın noktada özellikle turist turları için yapıldığı belli olan otoparka bırakıp yürümeye başlıyoruz. Sağlı sollu hediyelik eşya dükkanları ve restoranlarla dolu olan bir yoldan sahile doğru inmeye başlıyoruz.

Sahil oldukça renkli. Biz sezon sonunda gelmiş olduğumuzdan ve az önce biraz yağmur yağdığından denize giren kimse yok.

Deniz kenarında bir çok güzel kafe ve restoran var. Sezonda ne kadar kalabalık olabileceğini rahatlıkla tahmin edebiliyorsunuz. Denizden dağlara doğru baktığınızda Positano’nun her açıdan çok güzel olduğunu bir kez daha anlıyorsunuz.

Burayı da gördükten sonra yokuş yukarı servis araçlarına doğru çıkıp Amalfi’ye doğru yola çıkıyoruz.

Amalfi

Positano’dan çıkıp sahil yolundan Amalfi’ye doğru devam ederken yol daha da zahmetli bir hale geliyor. Bu kadar zorlu yollardan gelinen bu kentlerin nasıl bu kadar çok turiste hizmet eder hale geldiğini anlamak oldukça zor.

Ancak Amalfi uzaktan görününce tüm zahmetleri unutuyorsunuz. Bu bölgenin farklı bir güzelliği var. Dik yamaçlı Akdeniz ya da Ege kıyılarına çok aşina olduğumuz halde buralar ya mimarisinden ya da renklerinden, bize çok farklı geldi. Capri’de de benzer bir duygu hissediliyordu.

Amalfi’nin sahilinde genişçe bir limanı ve büyük bir park alanı var. Ancak otobüs ve minibüsler park edemiyorlar, yolcularını bırakıp geri dönüş saatinde anlaşıp uzaklaşıyorlar.

Temelde burası da bir vadi. Ancak burası daha derin ve fazla yükselmeden epey içerilere kadar giriyor. Girişte meydanın üstünde Amalfi Katedrali ile karşılaşıyorsunuz.

Sahilden yukarıya doğru çıkan tek ve en büyük sokak üzerinde bolca restoran ve hediyelik eşya mağazası bulunuyor.

Yukarılara çıktıkça etraf sakinleşiyor ve sanki sadece yerel halk kalıyor gibi görünüyor. Açıkcası etrafta çok da fazla konaklama yeri görülmüyor ama herhalde sezonda gelen o kadar insan için bir şeyler düşünmüşlerdir.

Bu taraflarda yamaçlara ev yapmak ve doğa ile başetmek ile ilgili çok gayret sarf edildiğinden, sahil yolu üzerinde de bazı yamaçlara minyatür köyler yapıldığını görmüştük. Yukarıdaki kırmızı binanın altındaki geçidin sol tarafında da böyle bir minyatür köy bulunuyordu. Yakından da gösterelim.

Yukarıları dolaştıktan sonra sahile dönmeden önce kilisenin önündeki meydanda bir kahve içip buralara özel lezzetli tatlıların tadına baktıktan sonra meydanın çeşmesini de görüp aracımıza geçtik.

Böylece Amalfi turumuzu da bitirdik ve Ravello’ya doğru yola çıktık.

Ravello

Yeni yeni ünlü olan bir kent gibi geldi bize. Bugüne kadar adını duymadığımız gibi bir özelliğini de görmedik. Ama turlar buraya uğramaya başladıysa yakında herkesin haberi olur. Olur da gitsek mi diye düşünen olursa karar vermesine yardımcı olmak isteriz. Kabaca Amalfi’nin üstünde sayılır. Ne kadar yüksekte olduğunu şu fotoğraftan anlayabilirsiniz.

Köyün bir meydanı ve meydana bakan büyük bir kilisesi var. Bu meydan pek de sevimli gelmedi ama herhalde kalabalık olmadığındandır.

Meydanın hemen bitişiğinde girişi ücretli olan ve içinde ünlü olduğu söylenen Ravello festivalinin gerçekleştirildiği terasın bulunduğu bir bahçe var. Biz zamanımız dar olduğundan içeriye girmedik ama etraftaki afişlerden birinden terasın fotoğrafını çektik. Manzara oldukça etkileyici görünüyor. Sonsuz teras diyorlarmış buraya.

Köyün ara sokaklarında da açıkcası pek bir numara yok. Küçük mağazaların olduğu bir sokakta aşağıdaki geçit hoş görünüyordu, o kadar.

Sonuç olarak, zamanınız yoksa, aracınız yoksa, Amalfi’de daha çok zaman geçirme isteğiniz varsa Ravello’ya gelmenize pek gerek yok.

Ravello da bitince araçlarımıza binip Napoli’ye dönüşe geçiyoruz. Dağların arkasına geçtiğimizde hava kararmadan hemen önce, kenarında kocaman Vezüv yanardağının bulunduğu geniş ve bereketli ova gözümüzün önüne seriliyor.

Bu yorucu ama çok renkli günün sonunda otelimize dönüyoruz. Napoli ve çevresine çok daha uzun zaman ayırılabilir. Hem şehrin sevimli ve sade hali iyi hissettiriyor hem de çevresindeki güzellikler insanı çok etkiliyor.

Gürkan, Ekim 2017

Kapadokya bölgesi, peri bacalarıyla ünlü olan ve içinde Göreme Tarihi Milli Parkı’nı barındıran, ülkemizin en çok bilinen turistik bölgelerinden birisi. Bir hafta sonu turu için cumartesi sabahı gidip, pazar akşamı geri döndüğümüz gezimizi burada anlatalım. Uçhisar’da konakladığımız için biraz orayı dolaştık, pazar sabahı da balon turu yaparak bölgenin en ünlü aktivitesini yapmış olduk.

Balon turuna geçmeden önce kısaca Uçhisar’dan bahsedelim. Ancak hepsinden önce bahsi geçecek bazı  yerlerin nerede olduğunu görmeniz için aşağıdaki haritaya bir göz atmanızda fayda var.

Uçhisar ve Ortahisar, vadinin ortasında yükselmiş birer kayalıktan oluşuyorlar ve üzerlerinde de kaleler bulunuyor. Ortahisar’ın fotoğrafını balon turumuzda göreceksiniz, Uçhisar’ın fotoğrafı ise aşağıda.

Kaldığımız otelin hemen solunda Kapadokya’nın ünlü içi oyulmuş tepelerinden biri bulunuyordu. Aşağıda fotoğrafını gördüğünüz tepenin içinde oyularak açılmış bir sürü oda bulunuyor.

Bu tepenin içine girip dolaşabiliyorsunuz, çok güvenli değil ama içinden yamaç çok güzel görünüyor. Bu taraf Uçhisar’ın Göreme’ye bakan cephesi ve eski evlerin çoğu yenilenmekte.

Diğer tarafa baktığınızda ise fotoğrafın ortasındaki gibi yıllardır sahipsiz kalmış bir çok binanın halen yenilenmeyi beklediği görülüyor.

Uçhisar’ın merkezi ve meydanı yukarıdaki kalenin eteklerine kurulmuş ve yeni binalarla dolu. Bu taraftaki yamaç ise çok daha otantik bir atmosfere sahip. Aşağıdaki binanın eskiden ne kadar güzel olduğunu tahmin etmek zor değil.

Eskiden buralarda yaşayanlar bir yandan kayaları oyarken bir yandan da kemerli yapılarla kat kat binalar yapmışlar. Sokaklarda dolaşırken karşımıza çıkan şu alttaki yapının kemerli kısmı karanlık olduğundan neye benzediği dışarıdan belli olmuyordu.

Oysa ki kemerin içine girildiğinde kocaman bir salonla karşılaşıyorsunuz. Bir çok başka yapıda bu tip kemerli girişlerin arkasında kayaya oyulmuş kiliseler dahi bulunuyormuş.

Bir de kayalara oyulmuş gizli geçitler kısmı var, onları fotoğrafla anlatmak çok zor, görebilme şansına erişmenizi ummaktan başka bir şey gelmiyor elimizden. Kısa Uçhisar gözlemlerimizden sonra gelelim pazar sabahı balon turumuza.

Kapadokya Balon Turu

Pazar sabahı servislerle otelinizden alıyorlar. Sabah demek aslında çok doğru değil, resmen gece yarısı alıyorlar. 4:00 gibi kalkan servisle balon turunu yapan firmanın merkez binasına gidip, diğer servislerin de gelmesiyle rahat ve hızlı bir kahvaltı yapıyorsunuz. Sonradan öğreniyorsunuz ki siz kahvaltı yaparken balonları arabalarla rüzgarın durumuna göre kararlaştırdıkları kalkış yerine götürüyorlarmış. Kahvaltı bittikten sonra yeniden servise binip 15 dakikalık yolculuk sonrası kalkış noktasına vardığınızda nasıl bir etkinliğe bulaştığınızı anlıyorsunuz. Balonlar yakından çok kocamanlar.

Bizim kalkış noktamız Ortahisar’ın biraz ilerisindeydi. Bazı balonlar Göreme tarafından, bazıları buradan kalktı. Her firma kendince rüzgarı değerlendirip kalkış ve iniş noktasına karar veriyor. Herkes balona bindikten sonra kaptan ateşi açıyor ve balon yükselmeye başlıyor.

Öyle bol ateşle hızla yükselen bir alet değil. Sakin sakin ve büyük bir kuvvetle hareket geçiyor. Ateş verildikten bir müddet sonra kalkmaya başlıyor, yani balonun ne zaman ne yapacağını iyi bilen bir kaptan şart. Balonun havalanması tam da güneşin doğuşuna denk geliyor.

Alev verilmediğinde müthiş bir sessizlikte kalıyorsunuz. Havada asılı durumda olmak çok ilginç bir deneyim. Henüz alçaktayken ürkütücü gelmiyor. Hafiften başlayan rüzgarla balon hareket ettikçe sağ sol yapılabilecek bir direksiyonun olmaması iyice garip geliyor.

Etraftaki ve uzaktaki diğer balonların manzaraya kattığı renklilik muhteşem. Manzarayı izleyerek ve çok yükselmeden tarlaların üstünden kaya kaya Ortahisar’a geldik.

Burada baloncular evlerin üstüne fazla yaklaşmak istemiyorlar çünkü alev için açılan gaz basıncı sabah sessizliğinde oldukça çok gürültü yapıyor. Sabahın altısında tepesinde balon gürültüsüyle uyanan bazı ev sahiplerinin balonculara düşman olduğunu bile söylediler. O nedenle Ortahisar’ın üstünde biraz kayıp yükseldik. Yükselmek çok ilginç bir duygu.

Yükseldikçe her şey küçülüyor ve manzara genişliyor. Aşağıya bakmak ürkütüyor ama özellikle alevin olmadığı sessizliklerde, ki genelde durum böyle, çok keyifli bir seyahat yaşanıyor. Ortahisar’dan Göreme’ye doğru sakin rüzgarla yavaş yavaş kaydıkça açık hava müzesinin üstünde hareket etmeye başladık.

Uçuş sırasında balon kaptanları sürekli telsizle haberleşiyorlar. Şöyle ki, doğuya gitmek istiyorsanız çevredeki balonlardan doğu rüzgarı alan var mı diye soruyorsunuz, olumlu cevap alırsanız o balonun olduğu yüksekliğe çıkmak için gazı açıyorsunuz, ya da alçalıyorsunuz.

Kimi zaman diğer balonlara yaklaşıyorsunuz, ancak yükselmeden önce muhakkak çevredeki balonlardan üstünüzün açık olup olmadığını öğrenmeniz gerekiyor çünkü yukarıyı görmeniz mümkün değil.

Bu arada kaptanların bazen ustalıklarını göstermek için vadi kenarındaki kayalıklara ya da yol üzerindeki tarlalarda bulunan ağaçlara oldukça yakın geçtiklerini de söyleyelim. Böyle kaya kaya Göreme’nin yakınına geldik.

Buraya kadar bahsetmemişiz ama elbette yol boyunca her taraf peri bacaları ile dolu. Balondandan izlemesi çok keyifli çünkü özellikle büyük olanları yukarıdan görmek daha kolay. Göreme yakınından Uçhisar da fazla uzakta görünmüyor.

Kaptanlarımız, söylemiş olalım, her balonda güvenlik için iki kaptan bulunuyor, bu bölgede bir yükselelim, sonra alçalır ineriz dediler ve gazı açtılar. Önce yukarıdaki fotoğrafta Uçhisar’ı gördüğünüz manzaranın nasıl değiştiğini gösterelim. Adım adım yükseliyoruz ve Uçhisar halen görünüyor.

Sonra daha da yükseliyoruz. Uçhisar gittikçe küçülüyor, ileride uzak bölgeler görülmeye başlıyor. Bu kadar yükseğe çıkmak heyecanı da epey arttırıyor tabii ki.

Balon yavaş yavaş yükseldiği için her iki tarafı da rahatlıkla izleyebiliyoruz. Diğer tarafta kalan Göreme’nin nasıl değiştiğini de fotoğraflarıyla gösterelim.

Sonra biraz daha yükseldikçe minareler görülmez oluyor.

Yükseldikçe yükseliyor, artık evler de iyice küçülüyor.

Bu arada, doğrusu nedir bilinmez ama insana sanki balonun iniş hızı yükselmesinden daha çokmuş gibi geliyor. Ya da iniş sessiz olduğundan olabilir, emin değiliz, aklımıza gelip sormadık da ama inmek çıkmaktan daha zevkli. İnerken diğer balonları tepeden görmek de çok hoş.

Bu yükselip alçalma macerası bitince kaptanlar uygun bir iniş yeri arıyorlar ve aşağıda dolaşan yer ekibine nereye ineceklerini söylüyorlar. İniş ekibi bir kamyonet ve arkasında çektiği treylerden oluşuyor. Usta kaptanlar balonun sepetini tam treylerin üstüne indiriyorlar, sonrasında kamyonet balonu yavaş yavaş çekerek civardaki boş bir tarlaya sürüklüyor.

Siz sepetten indikten sonra ekip balonun havasını indirirken bir yandan kutlama masası hazırlanıyor ve patlatılan şampanya sonrası sembolik madalyalar katılımcılara veriliyor. Saat daha 7 ve tüm eğlence bitiyor. Gerisi servise biniş ve otele dönüş.

Balon turu olsa da olmasa da Kapadokya görülmesi gereken muhteşem bir doğal güzellik. Ülkemizin her yerine yakın olan bu bölgeye gitmeyen kalmamalı. Özellikle son yıllarda yabancı turist sayısı azaldığı için bu bölgeye gitmek için oldukça sakin zamanlar olduğunu da belirtelim.

Gürkan, Mayıs 2017